بخشی از وصیت نامه کورش کبیر:فرزندان من دوستان من،من اکنون به پایان زندگی نزدیک گشته ام.من آن رابا نشانه ای آشکار دریافتم. وقتی درگذشتم مرا خوشبخت بپندارید،وکام من این است که این احساس در کردار و رفتار شما نمایانگر باشد ، زیرا من به هنگام کودکی ،جوانی وپیری بخت یار بو ده ام . همیشه نیروی من افزون گشته است ، آن چنان که هم امروز نیز احساس نمی کنم که از هنگام جوانی ناتوات ترم . من دوستان را به خاطر نیکویی های خود خوشبخت و دشمنانم را فرمان بردار خویش دیده ام . زادگاه من بخش کوچکی از آسیا بود . من آنرا اکنون سر بلند و بلند پایه باز می گذارم .اما از آنجا که از شکست در هراس بودم ، خود را از خودپسندی و غرور بر حذر داشتم . حتی در پیروزی های بزرگ خود ،پا از اعتدال بیروننهادم.